Αποχαιρετισμός

Πέρασε περίπου 1,5 μήνας από την τελευταία μου ανάρτηση...Δυστυχώς δεν είχα καθόλου χρόνο να μπω στο blog μου επειδή προσπαθούσαμε να μετακομίσουμε...Και τα καταφέραμε!Χτες το απόγευμα (με κλάματα) μαζέψαμε τα τελευταία πράγματα από το Ρέθυμνο και τα μεταφέραμε στα Χανιά...Τώρα είμαστε πλέον κάτοικοι Χανίων...Αποχαιρετίσαμε το Ρέθυμνο και φυλάξαμε για πάντα μέσα στις καρδιές μας τις ωραίες αναμνήσεις που έχουμε από αυτή την πόλη.Τα συναισθήματα μου βέβαια είναι ανάμεικτα και οι λόγοι είναι πολλοί.
Καταρχήν, τη Δευτέρα είχα να αντιμετωπίσω κάτι που φοβόμουν εδώ και μήνες.Έπρεπε να αποχαιρετήσω τα παιδάκια μου από το σχολείο.Ήταν πολύ δύσκολο για μένα μιας και για δύο χρόνια κάναμε καθημερινά "παρέα".Φοβόμουν να τους πω αντίο και δυσκολευόμουν να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τα ξαναδω....Παρόλο που ήμουν διορισμένη σε ένα χωριό που μόνο το κακό του όνομα έχει ακουστεί (Ζωνιανά) εγώ μόνο καλά λόγια έχω να πω...Γι'αυτό τους ευχαριστώ για όλα, μα πιο πολύ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν!
Την Τετάρτη έπρεπε να αποχαιρετήσω την πολύ καλή μου φίλη και κουμπάρα Άννα, που έφευγε για Έδεσσα.Όπως είπε και εκείνη είναι πολύ άδικο να θες να βλέπεις κάποιους ανθρώπους καθημερινά και να μη στο επιτρέπει η απόσταση.Συμφωνώ απόλυτα Άννα, απλώς το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι είμαι σίγουρη ότι παρόλη την απόσταση δεν θα χαθούμε γιατί σου έχω κρατήσει μία ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά μου!
Την Παρασκευή όπως ανέφερα και πιο πάνω έπρεπε να αποχαιρετήσουμε το σπιτάκι μας.Περάσαμε τρία πολύ όμορφα χρόνια μέσα σ'αυτό το σπίτι και τώρα το άφηναμε.Λύπες,χαρές,γεγονότα σημαντικά,ασήμαντα...Όλα μου ερχόντουσαν στο μυαλό και με δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο να κλείσω την πόρτα πίσω μου...
Τη στεναχώρια όλης της εβδομάδας ήρθε να τη διώξει η χαρά του νέου ξεκινήματος,του νέου σπιτιού (αν και ακόμα δεν είναι τελείως έτοιμο).Εύχομαι λοιπόν να χαρούμε όσο γίνεται περισσότερο το νέο μας σπιτάκι και η ζωή μας μέσα σ'αυτό να γεμίσει από όμορφες στιγμές.